ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ
Δύο τροχοί που σκούριασαν εφάνηκε η γύμνια
το μεγαλείο πέθανε γεράματα θα πει
τη σάρκα σου την ξέσχισαν εκείνα τα αγρίμια
μια σέλα πια μισή
ποδήλατο πως σκούριασες που είν’ ο κανακάρης
σε τοίχο σε παρκάρανε σαν λείψανο μου ζεις
δίπλα σε πόρτα σίδερο με λύπη μου ποζάρεις
και συ μα τι να πεις
ο σκελετός φαγώθηκε τα λάστιχα μαδάνε
η αλυσίδα δεν γυρνά πετάλια σου λειψά
τα νιάτα σου περπάτησαν δεν ξέρουμε που πάνε
η άτιμη φθορά
ο δρόμος που παρκάρισες ερήμωσε και τούτος
κι φίλη σου η πόρτα σου σκουριά κι αυτή κερνά
και ο διαβάτης που κοιτά απ’ το θυμό του τούρκος
ζητά μια ανθρωπιά
είσαι στον τοίχο σύνθημα κακόγουστο στιχάκι
δεν σε διαβάζουν προσπερνούν και συ λιγοθυμάς
χαλκομανία ξέβαφη σ’ένα στενό δρομάκι
ισορροπία μου κρατάς
σ’ένα μουσείο στάθηκες για να μετράς το χρόνο
διδάσκεις δίχως πληρωμή με νόημα σοφό
κι αν ο διαβάτης σου σταθεί εισπράττει πάντα πόνο
κακόμοιρο μικρό
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου