Το σκουριασμένο καράβι

     ΤΟ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

Καρδιά του που ξεπόρτισε μία πληγή πονάει

κουφάρι που εσκούριασε ο θάνατος σιμά

ελπίδα που ξεχάστηκε το τέλος του μετράει

σκουριά του μαρτυρά

ξηρά και θάλασσα μαζί μπερδεύουν το λιμάνι

τι να διαλέξει άβουλο τι λένε τα χαρτιά

μια αλυσίδα άσφικτη μια μυρουδιά λιβάνι

σε λίγο τα στερνά

δυο γλάροι μόνο συντροφιά κι αυτοί χωρίς αντίο

στην ερημιά το πέταγμα κακό του μαρτυρά

μια εγκατάλειψη θα πει ετούτο δω το πλοίο

μια θάλασσα ξηρά

δυο στύλοι φύτρωσαν κρυφά σταυρός μέσα στην άμμο

το παλαμάρι έδεσε στη κουπαστή ζερβά

το σύννεφο σκοτείνιασε και μαύρισε το γάμο

σκουριά  στα σωθικά

και συ ναυτάκι σύντροφε που κράταγες τιμόνι

έχεις μπαρκάρει άσπλαχνα σε άλλη αγκαλιά

σαν έφυγες μου χάρισες σαν δώρο σου δυο πόνοι

στη γέρικη καρδιά

μια μοναξιά δύο σπαθιά σκουριά και αδικία

πληρώνω δίχως να ρωτώ γιατί να μη μπορώ

να γυαλιστώ όπως και πριν σε κάποια ναυπηγία

να γίνω δυνατό  

τη μοίρα μου την μάντεψα το τέλος μου ζυγώνει

αιώνια ! ψευδαίσθηση μια λέξη στα χαρτιά

σκοτάδι στον ορίζοντα φωνάζει το τριζόνι

τα φώτα μου σβηστά

 ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ