Η παλιά μου γειτονιά

           Η ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Και κει που παίρνει η λησμονιά το νου και τη καρδιά μου

μια γειτονιά αθάνατη το κάδρο μαρτυρά

χαριτωμένα πρόσωπα φιγούρες αγκαλιά μου

στα πίσω με γυρνά

φτωχό καλύβι μάτια μου δυο παιδικά παιχνίδια

φωνές ακούω ζωντανές ο δρόμος πλουμιστός

κάθε φορά που νοσταλγώ τα ίδια και τα ίδια

και γω ένας καημός

μνήμες φτερά στον ουρανό μια σύνθεση που κλαίει

χαμένα πρόσωπα θα πει ο πίνακας βουβός

κι ο χρόνος που δεν ρώτησε και όμως ετούτος φταίει

χτυπά σαν κεραυνός

γυρνώ τη σκέψη στα παλιά να ξεκουράσω θέλω

το σήμερα που δεν μπορώ να ζήσω με χαρά

αφού η σκέψη κόλλησε γι’ αυτό και παραγγέλλω

αυτή τη ζωγραφιά

σπίτι εσύ με χρώματα ζωντάνια η ματιά μου

τρία σκαλιά κι η πόρτα σου διστάζω να διαβώ

μια μαχαιριά το βλέμμα μου βαθιά μες στη καρδιά μου

τα χρόνια μου μετρώ

δυο κάμαρες ζωγράφισε αγάπες δίχως τέλος

αισθήματα αμόλυντα της τότε εποχής

καθάρια τα τρεχούμενα δεν μοιάζανε με έλος

ρυάκια της βροχής

μουριά που φύτρωσες εσύ μια συντροφιά καλή μου

ο ίσκιος σου που σκέπαζε σαν αετού φτερά

μικρά παιδιά μα και γιαγιές η άτυπη βουλή μου

ζωγράφου πινελιά

και τώρα κάνω πως κοιτώ το κρεμασμένο θέμα

να το χαϊδέψω δεν μπορώ μονάχα του μιλώ

το προσπερνώ στα γρήγορα με πονεμένο βλέμμα

γιατί να σ΄αγαπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ