Το Χτυπητήρι

ΤΟ ΧΤΥΠΗΤΗΡΙ

                  ( ΡΟΠΤΡΟ )

Ξυλόγλυπτη η πόρτα του το σήμαντρο καμάρι

το χέρι από σίδερο κομμένο στο καρπό   

δείγμα σπιτιού το έμβλημα ποζάρει κει με χάρη

παράσημο φαινότανε στο στήθος κρεμαστό

Το χέρι σαν το χτύπαγες ο κρότος ξυπνητήρι

μαντάτο στην εξώπορτα λαχτάρα η χαρά

η σκέψη σου εφούντωνε σαν να 'ταν πανηγύρι

ανάστατη γινότανε ευθύς στη γειτονιά

Ο κάθε ήχος γνώριμος η νότα στο αυτί σου

της γειτονιάς η εξώπορτα χαμένη δοξαριά

τραγούδι με το σήμαντρο λαχτάρα στο κορμί σου

το χτυπητήρι έμοιαζε σαν ξύλινη γροθιά

Κι όταν χτυπούσε μάθαινες ποιανού χτυπά η πόρτα

ο ήχος ήταν γνώριμος μικρή η γειτονιά

κι η μάνα σου εφώναζε πριν την ανοίξεις ρώτα

και συ εκρυφοκοίταζες να δεις μουσαφιριά

Κι όταν εσύ σαν ήθελες τους μέσα μη ξυπνήσει

το χτύπαγες το σήμαντρο σαν χάδι απαλό

ερωτικά το χάιδευες ίσα που να χτυπήσει

ανάλαφρο γινότανε το χέρι σου φτερό

Κι άλλες φορές σαν γυάλιζε ο μπρούτζος στο κορμί της

η πόρτα εκαμάρωνε ντυνόταν γιορτινά

το χτυπητήρι έμοιαζε σαν άστρο αποσπερίτης

εικόνα που συμπλήρωνε τα χρόνια τα παλιά

χέρι ψυχρό σαν μια γροθιά ο χτύπος σου νταούλι

χαρίζεις νέο τη φορά σαν κλαις ή σαν γελάς

μια δόνηση μία σφυριά που φτάνει στο μεδούλι

ποιος είναι άραγε αυτός που έρχεται σε μας

κι όμως τα χρόνια τα παλιά που ήτανε ωραία

μια μελωδία τ’άκουσμα στη γειτονιά χορός

μακάρι και στο σήμερα ετούτη η ιδέα

παρά σκληρός και άχαρος νεκρός ηλεκτρισμός  

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ