ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ

             ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ

Μαΐστρο μοσχοβόλησε κι αγκάλισε το κύμα

και κάνε συ το πέταγμα του γλάρου χαρωπό

να το ζηλέψω αν το δω και να φωνάξω κρίμα

που δεν μπορώ να μιμηθώ ετούτον το χορό

Λευκό πουλί της θάλασσας φτερούγισμα μπαλέτου

όταν βουτάς μια χαρακιά της λίμνης ο σεισμός

μαχαίρι κόβει τον καημό αστραφτερού στιλέτου

μια μουσική ακούγεται της λίμνης ο σκοπός

Την ερημιά την ήσυχη την ξάφνιασε η φωνή σου  

του δειλινού ψιθύρισμα ζητάς μια συντροφιά

βουτιά μου πήρε στο κενό το λυγερό κορμί σου

για να φωλιάσει στη ξηρά στα φύκια τα χρυσά

Λεβέντικο το κούρνιασμα η στάση σου θυμίζει

αρματολό που κάθισε ανάσα του μικρή

να ξαποστάσει για νερό και πάλι να θερίζει

αέρα σύννεφο πυκνό γνωστή σου η κραυγή

Καλαμωτή που χώρισες της θάλασσας κομμάτι

ιβάρι το εβάφτισες μια ζωντανή ψυχή

και γλάρε συ που φλέρταρες μεζέ με το΄να μάτι

πάλι βουτιά μου έκαμες στη λίμνη ζηλευτή

Ο ερωτάς σου στο κενό παιχνίδι στον αέρα

ερωτικό αγκάλιασμα η ντάμα σου λευκή

χορός αυτός κατάληξη καρπός σε μια ξέρα

ανέμελο φτερούγισμα του τέλους πληρωμή

Πλανάρεις στον ορίζοντα χορός χωρίς την πίστα

χτενίζεις χώρο με κραυγή ξυπνάς τη χαραυγή

μ’ένα σκοπό που τραγουδάς στη λίμνη prima vista

πουλί εσύ ολόλευκο θαλασσινή μορφή

Πόσες φορές χαράκωσες ετούτο δω το μέρος

με σχήματα περίεργα που μοιάζουνε χρησμοί

κι όποιος μπορέσει και τα δει κοντά του είν’ ο έρως

αρχοντικό πετούμενο ακροβατείς εσύ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ