Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Φρεσκάδα που επέθανε μαράζωσε στο χρόνο

αγάπες συναισθήματα βουλιάξαν στο βυθό

διαδρομές που έγιναν ανάμνηση με πόνο

τα δάκρυα κρατώ

δεν βλέπω πια το νούμερο δεν βλέπω καβαλάρη

η κόρνα σου βουβάθηκε τα λάστιχα σχιστά

σασί που έκατσε κι αυτό σκουριά σαν το ζωνάρι

τα φώτα σου σβηστά

το ράδιο βουβάθηκε καθίσματα σχισμένα

τιμόνι που δεν πιάνεται χαμόγελο πικρό

διαδρομές φανταστικές σε χρόνια περασμένα

με έκσταση κοιτώ

άτιμε χρόνε πως μετράς τις μέρες  σου αιώνες

ο χρόνος έχει τη φθορά κερνά μια μοναξιά

σκουριάσανε τα σωθικά ακόμα κι κολόνες

σε purging  ερημιά

ξερά χορτάρια συντροφιά μακάβρια εικόνα

κουφάρι σκέτο σκελετός που είναι η ζωή

σκουριά ξερή ανύπαρκτη η σάρκα στη κολόνα

το θαύμα πια δεν ζει

φεύγω δεν θέλω να κοιτώ τη σάρκα σου ετούτη

φιλοσοφώ τα νιάτα σου τις βόλτες στα κρυφά

θε να σε κάψω δεν βαστώ με φλόγα από μπαρούτι

καρδιά να μη βογκά