Η ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑΓΙΑ
Μαλλιά αχτένιστα κοιτώ το χρώμα τους σαν χιόνια
τα βάσανα με πνίξανε τα μαύρα μου φορώ
ρυτίδωσε το πρόσωπο μεγάλωσαν τα χρόνια
τα ξύλα κουβαλώ
Μη με ρωτάς δεν απαντώ φύγε από μπροστά μου
τα χείλια μου ξεράθηκαν τα βάσανα μετρώ
το σώμα μου εβάρυνε δεν έχω την υγειά μου
δυο ώρες περπατώ
Εχάθηκε το γέλιο μου μετρώ τη συμφορά μου
δυο ξύλα για προσάναμμα να κάψω το καημό
τα ζα ετάισα φτωχά μπομπότα στη ποδιά μου
γυρνώ στο σπιτικό
Δεν θέλω να 'χω χτένισμα δεν θέλω το καθρέφτη
θέλω να είμαι ήσυχη στο τζάκι καθιστή
να μην πιστεύω φαφλατά να μη πιστεύω ψεύτη
ταλαίπωρο κορμί
Το θάνατο αποζητώ το μέλλον ειρωνεία
το όνειρο ξεδίπλωσα στο νου και στα χαρτιά
το μέτρο όμως μίλησε σ’αυτή την κοινωνία
να ζω στη μοναξιά
Τα χρόνια πια δεν τα μετρώ οι πόνοι εις την μέση
κρατάνε γέρικο κορμί χωρίς αναπνοή
ζωνάρι πέτσινο θαρρώ ανάσα μου’χει δέσει
γεράματα θα πει
Δεν καρτερώ μουσαφιριά μονάχη στο κονάκι
ξεχάστηκα μα το θεό κουρούπι αδειανό
τη μοναξιά μου κέρδισα παρέα μπαστουνάκι
κακία δεν κρατώ
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου