Ο ΚΑΚΤΟΣ
Αγκάθι μάτωσε αν θες τη σάρκα κάποιας κόρης
τα μυστικά να τρέξουνε σ’ αρμύρα να πνιγούν
και ο ψαράς ταξιδευτής διαβάτης κάποιας πλώρης
οι γλάροι να γελούν
θα σ’ αγκαλιάσω κι ας πονώ τρυπήματα στη σάρκα
τα ματωμένα χέρια μου θα γράψουν σ’ αγαπώ
και τ’ όνομα που έδωσα σε τούτη δω τη βάρκα
το κάνω φυλαχτό
κάκτε αγκάθι τρύπησε μη βλέπεις που γελάω
κρατώ αγάπης αγκαλιά λυχνάρι βραδινό
σημάδια τα τρυπήματα γι’αυτήν που αγαπάω
το άπειρο κοιτώ
βράχε σκληρέ το πράσινο μ’αγκάθια στολισμένο
ακόμα και το λούλουδο κι αυτό να με πονεί
κι όμως εγώ με νόημα κάπου δειλά πηγαίνω
το βλέπουν οι χρησμοί
στείρο λουλούδι φύτρωσες χωρίς να σε θαυμάζουν
η άγρια η όψη σου φοβίζει θαυμαστή
τα πάθη μου τον έρωτα με λογική δαμάζουν
καρδιά είσαι τρελή
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου