Η ΔΕΣΤΡΑ
Μια αλυσίδα στο λαιμό χρυσάφι σου στολίδι
σαν μενταγιόν κρεμάστηκε μεγάλη σιωπή
ρηχό νερό οι κρίκοι σου πολύτιμο βαρίδι
προβλήτα μου μικρή
μια μοναξιά τριγύρω σου μια θάλασσα μπουνάτσα
στο βάθος κάμπος αρμυρός μια ήρεμη μορφή
και συ ποζάρεις μοναχή με σκουριασμένη φάτσα
χωρίς μια αμοιβή
δέστρα κρατάς τους κρίκους σου χειμώνα καλοκαίρι
μια συντροφιά αδερφική για πάντα θα κρατεί
παντρεύτηκες το σίδερο μες στη σκουριά σου ταίρι
για όλη τη ζωή
ναυτάκι συ όπου περνάς δεν σου ζητώ να βάψεις
συνήθισα και τη σκουριά κορμί μου καφετί
αν θέλεις όμως μια στιγμή εσύ μπορείς να κλάψεις
που στέκω μοναχή
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου