Σκουριασμένα κλειδιά

        ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Μια συντροφιά σκουριάς κλειδιά σε κρίκο περασμένα

κρατούν κλεισμένες κλειδαριές καρδούλες μοναχές

στολίδια άλλων εποχών σε μέρη ξεχασμένα

αχ πόσα συ δεν λες

Κλειδιά που σκούριασαν θαρρώ μοιάζουν κλεισμένα μάτια

τυφλές οι κάποιες κλειδαριές θα μένουνε βουβές

κακιά που είσαι ρε σκουριά σκουριάζεις και παλάτια

μα κλείνεις και καρδιές

Κρύψτε κλειδιά να μη τα δω δεν θέλω να τα πιάσω

μνήμες παλιές που έθαψα της πείρε η σκουριά

το παρελθόν με πλήγωσε και θέλω ξεπεράσω

ανάμνηση καμιά

Και σεις κλειδιά στη ζωγραφιά που είστε μαραμένα

το τέλος σας εφάνηκε έστω για μια στιγμή

όταν σας βλέπω στο χαρτί με μάτια δακρυσμένα

γουλιά πάντα πικρή    

Γλώσσα δεν έχει η σκουριά μόνο μια γκρίζα φλούδα

κι όμως ξυπνάει τη φορά οδυνηρές στιγμές

σαν μοιάζει η εικόνα της σαν θηλυκός Ιούδας

προδίδει κάποιο χθες   

Νεκρά κλειδιά το σμάλτο σας ζωή ξεπερασμένη

το σήμερα γεράματα δυο ζάρες το κορμί

μια φλούδα καστανόχρωμη στη σάρκα τυλιγμένη

να ζει κανείς η να μη ζει

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ