ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ
Ρουφώ αγάπη μουσική μου πνίγεις αναμνήσεις
παστώνω λόγια αρμυρά μια νοστιμιά τρελή
αιχμάλωτο εμέ κρατάς γαϊτα θα μου πνίξεις
μπαλέτου η στροφή
Λευκά τα φύκια στη στεριά αλάτι που ασπρίζει
το φάντασμα πάντα εκεί το πρόσωπο θαμπό
κοχύλι άσπρο στη στεριά διαμάντι λαμπιρίζει
του γλάρου το φτερό
Ήχος μαΐστρου η θωριά ξερό το αρμυρίκι
περίεργη σιγή εσύ φυτρώνεις στη ψυχή
μια νοσταλγία θε να πει πριάρι με σταλίκι
σε θάλασσα ρηχή
Ο λογισμός αντιφεγγά σε αρμυρό καθρέφτη
σαν πέφτει πάνω σου το φως ασήμι μαρτυρά
ένα μυαλό αγέραστο η θάλασσα θα τρέφει
αιώνια χαρά
Γράφει τις μνήμες έμμετρες ο ποιητής δακρύζει
λυγίζει κλώνος τρυφερός με σκέψεις απ’ το χθες
χιβάδα που ξεράθηκε στον ήλιο φωσφορίζει
τα ίδια πάντα συ μου λες
Πεζόβολος η σκέψη μου απλώνει σαν βεντάλια
μια αγκαλιά πελώρια θα κλείνει τους καημούς
στην ερημιά εφύτρωσε πολύχρωμη μια ντάλια
παλίρροια μ’αφρούς
Πλατιά μου θάλασσα εσύ μορφή από γρανίτη
πελεκητή από σφυρί κρατάς μια σιωπή
γυναίκα συ αγέραστη ψυχή Μεσολογγίτη
ζητά ένα φιλί
Βρέχω το χέρι στα ρηχά ανακατεύω σκέψεις
στο νου εικόνες έρχονται μιλώ στη σιγαλιά
και συ με τρόπο θε να πω το είναι μου θα κλέψεις
να μου το κάνεις μαχαιριά
Σ’άλλη πατρίδα βρέθηκα χωρίς να θέλω πλέω
γλιστρώ στο βούρκο σου εγώ χωρίς να σε πατώ
κι όποιος εμένανε ρωτά χωρίς πολλά του λέω
γιατί την αγαπώ
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου