Σκέψεις παλιές μια θύμηση παλιό βιολί δοξάρι
δυο νότες ξέθωρες αυτές σχισμένο το χαρτί
στο στήθος ξύλινο σπαθί το μυτερό κοντάρι
κι αυτές γλυκό κρασί
παλιές ζωές ξεχάστηκαν σε τοίχο κρεμασμένες
κάδρα ξερά να μοιάζουνε ρυτίδες που πονούν
στιγμές μπογιές ανάκατα στο νου μου βουλιαγμένες
επίμονα κρατούν
κάδρα κελιά των φυλακών ισόβια κοιτάνε
χωρίς φωνές κρεμάστηκαν πριν χρόνια μες στο νου
κι αν τα ρωτήσεις με λυγμούς σε σένανε ξεσπάνε
χωρίς να σε ρωτούν
ψυχρά τα θέματα αυτά φιγούρες που μιλάνε
αν τα φωτίσεις θα κρυφτούν δεν θέλουν να μιλούν
κάδρα μικρά στα σκοτεινά στο χρόνο που κρατάνε
κι ακόμα κι ας πονούν
το εργαστήρι έκλεισε οι ζωγραφιές κοιμούνται
τα χρώματα ξεράθηκαν σταγόνες καταγής
ο κύκλος όπου έκλεισε τα κάδρα του πουλιούνται
κουβέντα να μη πεις
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου