Ο ΒΡΑΧΟΣ

         

Βράχε βουνό μου σταματάς τη σκέψη τον αέρα

σαν σε κοιτώ με θαυμασμό βυθίζεις τον καημό

της φύσης έργο ζωγραφιά σκληρή εσύ μια ξέρα

εκστατικός κοιτώ

χάνω τα λόγια που κοιτώ κι ο νους μου παραπέρα

τον καλλιτέχνη του βουνού ζητώ για να τον βρω

φωνάζω κείθε δυνατά ακούω μια φλογέρα

με γνώριμο σκοπό

μιλάς σε μένα το φτωχό με γλώσσα όπου κρύβει

νοήματα θαλασσινά κι αγάπες που δεν λες

αόρατο το χέρι σου δύο κοτσίδες στρίβει

κρυφά πολλές φορές  

κάποια παιδούλα αγαπάς με τρόπο σαν αγρίμι

είσαι σκληρό μα το θεό ο τρόπος σου δειλός

το χρώμα σου αστροφεγγιά θυμίζει το ασήμι

κορμός πελεκητός

λάθος διαβάζεις θεατή για γύρνα τη σελίδα

και αν μπορέσεις διάβασε να δεις την αρετή

μια λίμνη ένα πέλαγος απέραντη λουρίδα

συμπέρασμα θα βγει

τον έρωτά μου έκρυψα για χρόνια μες στη λίμνη

η ερμηνεία δίνεται μονάχα στους Δελφούς

η λεβεντιά μου γράφτηκε στου θεατή τη μνήμη

με αρμυρούς αφρούς

μη σε φοβίζει η μορφή η αγριάδα κλαίει

στέκω αιώνες φύλακας σημάδι μια ζωή

κι όταν φτερό στον άνεμο κοντά μου τούτο πλέει

ακούω μια φωνή

βράχε σκληρέ σε αγαπώ είμαι η λίμνη πέρα

άσπρες κορδέλες στα μαλλιά στολίζουν φορεσιά

το χρώμα μπλε της ποδιάς και το κορμί μια ξέρα

κοντά σου συντροφιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ