ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ

Μια σιωπή που δεν φυσά φεγγάρι θολωμένο

μια θάλασσα ακύμαντη τρομάζει η βραδιά

λιγοψυχώ σαν σκέφτομαι τοπίο ξεχασμένο

Θεέ τι ερημιά

είμαι εγώ και η πνοή η σκέψη μου στομώνει

αρμύρας πίκρας αίσθησης ρεμβάζω μοναχός

μια παρέα παρακεί κουρνιάζει το γλαρόνι

κι' εγώ ένας βουβός

πόδια γυμνά να βρέχονται το χάδι της θαλάσσης

μια συντροφιά αλλιώτικη θα μ’ εύρη το πρωί

χάδι εσύ μια έννοια το νου μου θα χορτάσεις

γλυκιά αναπνοή

ήχος αγάπης στα χαρτιά μία σελίδα ξένη

στην άμμο γράφω σύνθημα δυο φύκια παρακεί

μια ιστορία γράφτηκε με όψη πονεμένη

περίεργη μορφή

παράθυρο μισάνοιχτο μιά γρίλια που φεγγίζει

μία σκιά που δεν μιλεί σαλεύει μοναχή

έναν ιστό αόρατο στο χώρο της να χτίζει

το θύμα να πιαστεί

φύσα μαϊστρο να χαρείς να νιώσω λίγο χάδι

να ζωντανέψω στη στιγμή τους ήχους να χαρώ

λιακάδα μπόλικο το φως να φύγει το σκοτάδι

και γω να γεννηθώ

ΜΙΜΗΣ  ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ