Ο λαβωμένος αετός το πληγωμένο πόδι
βροχή οι σφαίρες την αυγή η σάρκα του πονεί
η τύχη του κάποιος θα πει το κόκκινο το ρόδι
μπορούσε αν φαλτσάριζε το νήμα να κοπεί
Κόκκινη γάζα με πονάς ξαλάφρωσε λιγάκι
μου βάφεις την καρδούλα μου με κόκκινη μπογιά
άλλαξε χρώμα να χαρείς σε τούτο το κονάκι
γαλάζιο ύφασμα για βρες πληγή να μη πονά
Βουβός το τραύμα να κοιτά συντρόφους μελετάει
καμπάνες πένθιμες ηχούν μετρά τα θυμιατά
μα τι θα πει το τραύμα μου αν πράγματι πονάει
ο άλλος που εχάθηκε το χάρο χαιρετά
Νυστέρι που τη σάρκα μου με ευκολία κόβεις
γράψε με κόκκινη μπογιά ο θάνατος χαρά
δεν με πονάς συνέχισε γιατρέ μη με μαλώνεις
η σκέψη μου ταξίδεψε στις Πίνδου τα βουνά
Γιατρέ μου δέσε γρήγορα στο μέτωπο γυρίζω
να ρίξω νέα ντουφεκιά το τραύμα μου ξεχνώ
κι ας μάθει κείνος ο εχθρός πως σίγουρα βαδίζω
αέρα..! τρέχω κυνηγώ κοιτάτε δεν πονώ
Και συ γιατρέ μου στη σκηνή λάθος κομμάτια ράβεις
κόψε τις γάζες να χαρείς το τραύμα δεν πονεί
κομμάτια που περίσσευσαν ποτέ σου μη τα θάβεις
αν θέλεις ρέψε ύφασμα σημαία γαλανή
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου